Onboarding
Wat een interessant begrip eigenlijk. In het bedrijfsleven is het tegenwoordig een aardige marketing tool geworden voor het aanprijzen van je onderneming. Hoe beter de onboarding, hoe beter de bedrijfscultuur. Er wordt veel tijd (en dus geld) gestoken in het “zacht laten landen” van nieuwe werknemers. Een buddy, een duidelijke taakomschrijving, een mooi uitgekozen en ingerichte werkplek, een welkomstcomité, en meerdere bijeenkomsten voor vragen of extra sturing.
Het lijkt zo simpel he? Om iemand zich zo snel mogelijk thuis te laten voelen. Om iemand te betrekken in de groepsdynamiek. Om een lange termijn relatie aan te gaan samen. Laten we eerlijk zijn: de meeste mensen zitten meer op hun werk dan thuis (zelfs al wordt beweerd dat Nederlanders een van de minst werkende Europeanen zijn). Dus JA, best logisch dat het inwerk proces van nieuwe collega’s een werkwoord heeft gekregen. Onboarden… het klinkt als op vakantie gaan…
Nee dan het onderwijs… kijk dat onderwijzend personeel eigenwijs is, dat was wel al duidelijk. Voor mensen die houden van strakke regels in de klas, van overzichtelijke indelingen in een lokaal en het “ik praat dus jij bent stil principe” hebben onderwijzers zelf verbazingwekkend weinig geduld bij cursussen, nemen ze zelden plaats op een voor hen bestemde stoel en kunnen ze easypeasy gaan zitten typen terwijl jij praat ( want “druk” of “moet echt nog even” of “deze vergadering is niet voor mij bedoeld ik heb enkel aanwezigheidsplicht”). Dus je kunt je voorstellen dat ook iets als onboarding niet heel hoog in het vaandel staat. Alleen al om het feit dat we in Nederland leven en “hoezo moet alles dan iedere keer in het Engels?!”
Herken je jezelf al?
Nou is wennen in een nieuwe school uiteraard compleet anders dan in een kantoor. Alleen al omdat het beroep docent het grootste gedeelte van de dag vrij individualistisch is. Je staat toch echt alleen voor de klas. Daarnaast heeft iedereen een ander rooster en is daardoor weinig op dezelfde plek. En, laten we eerlijk zijn, in de pauzes zijn er vaak kindjes die iets nodig hebben, iets willen vragen of waar je iets voor uit moet zoeken. Dus ook pauzeren gebeurd niet altijd tegelijkertijd.
Toch beginnen er juist met name in het onderwijs behoorlijk vaak en behoorlijk veel nieuwe menschen. En die moeten dan net als al die schattige brugpiepertjes ZOEKEN. Zoeken naar hun rooster, zoeken naar het lokaal, zoeken naar de ongeschreven regels en heel heel heel veel zoeken naar namen. Je zou dus denken dat als het érgens belangrijk is om de euforie van een relaxte vliegreis te simuleren dat binnen de muren van een schoolgebouw is. Nouuuuuuuuuuuu, die memo is niet echt aangekomen, of wel collegae?! Want wat gebeurt er als je start op een nieuwe school? Je wordt zo hoppakee in het diepe gepleurd. En dus niet het diepe gedeelte van dat heeeerlijke zwembad in dat prachtige resort. Nee meer in het diepe ijskoude wim-hof-bad…En dan doel ik dus ook niet op hoe de koud-water-goeroes dit zouden ervaren, maar juist de weldenkende mens: KAK DIT IS KOUD HELP MIJN HART STOPT….zo’n ervaring….
Met geluk wordt je gewezen op waar je je jas op kunt hangen, dat er een kluisje voor je is en een postvakje of waar de docentenkamer is. Maar een plattegrond van de school, een begeleiding naar je eerste les en iemand die een keer bij je incheckt gedurende de dag zou wel het minimale moeten zijn, toch? Ik begrijp dat ongeschreven regels ervaren moeten worden. Maar binnen een organisatie waar er zo duidelijk verschil is tussen OP (onderwijzend personeel) en OOP (onderwijs ondersteunend personeel) is het bijna essentieel om in ieder geval die onderlinge omgangsvormen te weten. Met name omdat de invulling van OOP op elke school compleet anders kan zijn.
Dus ik pleit voor een zachte landing binnen het onderwijs. Laten we het een naam geven. Niets Engels natuurlijk, want dat kan écht niet. De socialisatie van nieuwe medewerkers klinkt een beetje als gedetineerden die opteren voor verlof. Laten we het vooral makkelijk houden: de Kennismakingsperiode. En met name het woord periode nodigt uit tot het besef dat je niet in 1 dag alles weet of je überhaupt thuis voelt ergens. Dat heeft tijd nodig. En in die tijd een beetje extra aandacht… dat zou nou echt een wereld van verschil maken!