Het kan je haast niet ontgaan. Heel internet en zelfs de praatprogramma’s op de lineaire tv hebben het er over. B&B vol liefde. Het blijft enorm trekken: mensen die liefde zoeken en bereid zijn zichzelf in penibele, awkward en mega crinchy situaties te laten filmen. Het is een soort trainwreck waar je maar naar blijft kijken. En ja we roepen heel erg hard dat we vooral hopen dat die mensen de ware liefde zullen vinden. Maar het is toch echt een feit dat we gezamenlijk vooral graag kijken naar ongemakkelijkheid. Of stiekem opgelucht zijn dat Debbie lekker hardop verteld dat het heel onaardig is, maar dat ze merkt dat ze Han toch vooral aan het ontwijken is. Want tsja…is dat niet eigenlijk wat we allemaal doen?
Toch is dat niet de reden van mijn epistel. Hoewel ik eerlijk moet bekennen dat ik Petri’s “ik kom hier aanlopen en ik ben meteen helemaal niet blij ” zeker 22x heb teruggespoeld om opnieuw te bekijken (tot ergernis van mijn kinderen) sterker nog: ik quote onze Petri zeker 3 x per dag met deze uitspraak. Heerlijkheid.
Nee de hoofd reden van dit artikel is Walter. En de saga met zijn vrouwen. Of beter gezegd: zijn universele lessen in spiritualiteit… OH. MY. GOD. Het allereerste wat ik heb gedaan is iedereen in mijn innercircle die werkzaam is met intuïtie e/o energie een appje sturen. “Walter…Bedankt” Hij krijgt het eigenhandig voor elkaar om alles wat met speelsheid, gevoel of chakra’s te maken heeft weer hoppa zo terug de taboe in te torpederen! Alhoewel eigenhandig… vlak de dames op zijn erf niet uit. Dansende, knuffelende en zuchtende 40 plussers staan niet perse op de No-Go lijst. Maar de draai die zij er aan geven helpt niet mee om in de algemeen geaccepteerde hoek terecht te komen. Begrijp me niet verkeerd, wellicht willen ze dat ook niet. En is het juist de bedoeling mensen op afstand te houden met in de knoop zittende zonnevlechten, gesloten chakra’s en in het gezicht bulderen op hoge torens in Frankrijk. Ik vraag me bij het kijken naar deze categorie “spiwituelen” altijd af wat toch de reden is dat alles constant benoemd moet worden. Als je last hebt van constipatie is dat ook niet iets dat bij elke bui verteld hoeft te worden. Maar val je in de categorie “verbonden met het universum” dan benoem je in elke zin de stand van de maan, je dankbaarheid, welke helende steen je in je broekzak zou moeten hebben en wat je behoefte van dit moment is. Serieus menschen: less is more! Ook in woorden. In elke interactie moeten bespreken of laten zien hoe verlicht je bent is ook een behoorlijk aardse vorm van zoeken naar erkenning en bevestiging!
Maar nog erger: Voor medemensen die lifechanging werk verzetten door met gevoel, energetische behandelingen, (spirituele) rituelen en reinigingen of pure intuïtie hun cliënten (verder) te helpen is deze serie B&B vol liefde uit de categorie jammer. Eindelijk was het wat algemeen geaccepteerder. Eindelijk was het gangbaarder. Eindelijk was het bekend. Geen woowoo, geen koekiefroekie, net zo regulier als naar een fysio gaan voor een lichamelijke blessure. En nu helpen onze Walter & co dat dus weer om zeep. Want we lachen massaal om deze gekkies. Vol verbazing heb ik gekeken naar de ongemakkelijke gesprekken. Universele liefde kan er blijkbaar voor zorgen dat je naar Frankrijk gaat om de ware liefde te vinden en dat je vervolgens accepteert om als tweede viool geparkeerd te worden. Wel mogen delen in ademhaling sessies voor anderen, maar kei hard afgewezen worden als je aangeeft wat jouw verlangens zijn. In het aangeven van je grenzen is het blijkbaar geoorloofd om uren weg te blijven terwijl er mensen speciaal om jou te leren kennen naar een ander land zijn afgereisd. En je notabene mee doet aan een televisieprogramma, dus van te voren bewust ingestapt bent.
Zo kom je toch echt meer over als een egocentrische man met sekteleider-achtige beweegredenen. En zo maak je het voor overige lichtwerkers, healers en coaches weer wat lastiger om ongehinderd en onbevooroordeeld hun prachtige werk te doen.
Ook de meerwaarde in mijn werk zit in mijn intuïtie. De gave om te weten wat er niet gezegd wordt. Om te voelen wat nog niet gezien is. Om te verbinden, te begeleiden en te (ver)helpen. Zonder mijn gevoel zou ik een matige persoonlijk ontwikkelaar zijn. Zonder mijn voelsprieten zou ik heel wat signalen van cliënten missen. En zonder mijn bondje met energieën zou ik niet zo snel en doelgericht tot de kern weten te komen. En toch staat dat niet op mijn LinkedIn pagina. Of op mijn CV. Het is een kwaliteit die mij ijzersterk maakt in al het werk dat ik doe. En toch benoem ik het niet. Waarom niet? Omdat ik het zo normaal vind dat ik er niet steeds weer bevestiging voor nodig heb. Het feit dat ik kan lezen & schrijven benoem ik ook niet (terwijl dat toch ook niet perse gangbaar hoeft te zijn). Het feit dat ik adem om in leven te blijven ook niet. Werken met mijn intuïtie is net zo normaal als ademen. Spiritualiteit is net zo normaal als niet-spiritueel. Uiteindelijk zijn we het allemaal…beide…
Dus lach om Walter en de zijnen, zie er de lol van in, neem niet alles mega serieus, ook jezelf niet. En kies wat vaker met je gevoel.